کد مطلب:125246 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:248
نمونه ای از شجاعت امام حسن مجتبی
در یكی از روزها كه ابابكر بالای منبر نشسته و گرم سخن بود و در آن میان كه همه ی گوشها و چشمها به سوی او بود، چنانكه رفت و آمد نفسها احساس می شد، ناگاه صدای بلند و ظریفی از گوشه ی مسجد بلند شد كه بر خطیب بانگ زد: پایین بیا!... پایین بیا از منبر پدرم!...
سخن در گلوی ابابكر ماند، مردم را بهت فراگرفت و چشمها به ناحیه ی صدا برگشت. ابابكر پس از درنگی خود را جمع كرد و دلش آرام گرفت، لبخند آرامی بر لبش دیده شد و به سوی بانگ زننده ی كوچك، حسن سبط رسول خدا، با مهر و محبت روی كرد و گفت: فرزند دختر رسول خدا، به خدا راست گفتی! این منبر پدر توست، پدر من كه منبری نداشت. [1] .
[ صفحه 143]
سخن در گلوی ابابكر ماند، مردم را بهت فراگرفت و چشمها به ناحیه ی صدا برگشت. ابابكر پس از درنگی خود را جمع كرد و دلش آرام گرفت، لبخند آرامی بر لبش دیده شد و به سوی بانگ زننده ی كوچك، حسن سبط رسول خدا، با مهر و محبت روی كرد و گفت: فرزند دختر رسول خدا، به خدا راست گفتی! این منبر پدر توست، پدر من كه منبری نداشت. [1] .
[ صفحه 143]
[1] امام علي، عبدالفتاح عبدالمقصود، ج 1، ص 330.